Επέλεξα να ξεκινήσω το πρώτο άρθρο της στήλης με τον Γιάννη Μπουζούκη. Έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος επί εποχής Γιώργου Δώνη και ιδιαίτερα την πρώτη σεζόν του Έλληνα τεχνικού αποτέλεσε βασικό γρανάζι της τακτικής του και αν κρίνουμε με βάση τα δείγματα γραφής του στο πρώτο μισό της σεζόν 2018-2019 , όχι άδικα. Ο Έλληνας μεσοεπιθετικός ωστόσο την τελευταία διετία είχε κάποιους τραυματισμούς που τον πήγαν πίσω σε θέματα φυσικής κατάστασης αρχικά κ εν συνεχεία την περσινή σεζόν ήταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας από τους προπονητές (Πογιάτος-Μπόλονι).
Αυτό, σε συνδυασμό με την εν γένει μετριότητα του περσινού Παναθηναϊκού τον πήγε πολύ πίσω. Τα δεδομένα φέτος ήταν διαφορετικά ήδη από την εκκίνηση. Ο Μπουζούκης έχασε μεγάλο και σημαντικό μέρος της προετοιμασίας, στις θέσεις που αγωνίζεται αποκτήθηκαν αρκετοί παίκτες με αποτέλεσμα να αποτελεί εναλλακτική λύση. Είναι στο χέρι του να αντιστρέψει την κατάσταση. Μπορεί; Σίγουρα. Πάμε να εξηγήσουμε το γιατί.
Ο Μπούζου στο παρελθόν έχει αγωνιστεί ως… 10 αλλά και έξω δεξιά ως πλάγιος μεσοεπιθετικός, ώστε να συγκλίνει εσωτερικά με το αριστερό πόδι και να δημιουργεί καταστάσεις προς τις αντίπαλες άμυνες κυρίως λόγω της τεράστιας έφεσης που έχει στο κάθετο παιχνίδι. Η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή με καλή τεχνική κατάρτιση, με υψηλό vision (ικανότητα να “βλέπει” τους κενούς χώρους) και το δυνατότερο του σημείο είναι η κάθετη πάσα. Δυσκολεύομαι να βρω κάποιον εν ενεργεία Έλληνα ποδοσφαιριστή με τις δυνατότητες της κάθετης μπαλιάς που διαθέτει ο Μπουζούκης. Ο μοναδικός που μου έρχεται στο μυαλό σε αντίστοιχα στάνταρ είναι άλλος ένας “πράσινος”, ο Σωτήρης Νίνης.
Για να μείνουμε όμως στον Μπούζου. Η φυσική του θέση είναι αυτή του οργανωτή σε υψηλά μέτρα. Του κλασσικού “δεκαριού” όπως συνηθίζουμε να λέμε. Η μετατόπιση του στα άκρα τα προηγούμενα χρόνια-κυρίως λόγω ποιοτικότερων επιλογών-στα άκρα δεν τον βοηθούσε, αντιθέτως του έβγαζε όλες τις αδυναμίες του (έλλειψη δύναμης-αδυναμία να ακολουθήσει στο μαρκάρισμα τα αντίπαλα μπακ). Αυτό, σε συνάρτηση με την κακοτυχία των συχνών τραυματισμών του σε καίρια σημεία για την συνεχή εκγύμναση του είναι οι κυριότεροι λόγοι που έμεινε πίσω σε σωματικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε πως έχει περάσει τραυματισμό στους κοιλιακούς προσαγωγούς που τον κρατούσε έξω συχνά πυκνά. Ένας τραυματισμός που αυτή τη στιγμή έχει στερήσει και τον αρχηγό του Παναθηναϊκού Δημήτρη Κουρμπέλη από την ομάδα σχεδόν ένα χρόνο. Δύσκολο σημείο για έναν ποδοσφαιριστή πάνω στην εξέλιξη του σε νεαρή ηλικία. Η ουσία είναι το τώρα. Και στο τώρα ο Μπουζούκης μοιάζει στις δυο πρόσφατες ολιγόλεπτες ευκαιρίες που πήρε, πιο καλογυμνασμένος από ποτέ. Έδειξε να έχει ξανά έκρηξη, να σπάει τη μέση του και να μπορεί να υποστηρίξει ξανά έναν ρόλο μέσα στο γήπεδο.
Η ποιότητα του είναι δεδομένη και σε συνδυασμό με την αναιμική εκκίνηση του Λούντκβιστ και του Βιγιαφάνιες, ίσως έχει έρθει η ώρα του. Και είναι στο χέρι του να την αρπάξει από τα μαλλιά και να λάμψει ξανά. Γιατί σίγουρα το ποδόσφαιρο που ξέρει δε το ξέχασε. Μένει να μας το υπενθυμίσει ξανά και να κερδίσει-γιατί όχι- και την παραμονή του στην ομάδα.
