Ο μεγάλος Σέσαρ Λουίς Μενότι, ο άνθρωπος που ως ομοσπονδιακός τεχνικός «έδωσε» στην Αργεντινή το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο, απεβίωσε την Κυριακή του Πάσχα (05/05) στα 85 του χρόνια. Ο συμπατριώτης του και θρύλος του Παναθηναϊκού, Χουάν Ραμόν Ρότσα, μιλάει στο BNSports για την τεράστια αυτή μορφή των «Αλμπισελέστε».

«Ήταν ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου και ήδη από την αρχή της προπονητικής του καριέρας, στην Ουρακάν, έδειξε πως μπορούν οι ομάδες του να παίζουν πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Θα τον θυμούνται όλοι σαν έναν φιλόσοφο της ζωής και του αθλήματος, με λόγο πάρα πολύ όμορφο. Θα μείνει χαραγμένος στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ως πραγματικά μία μεγάλη προσωπικότητα»

«Του άρεσε πολύ η μποέμ ζωή, να υπάρχει λίγο μυστήριο. Και πάντα με το… τσιγάρο του στον πάγκο! Ήταν πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος, άλλωστε φαινόταν και από τον εμπλουτισμένο λόγο του.»

«Ο Μενότι έλεγε μια φράση στα ισπανικά, που εάν θέλαμε να την φέρουμε όσο καλύτερα γίνεται στην ελληνική της εκδοχή, θα ήταν πως ο πιο κοντινός δρόμος, δεν είναι πάντα και ο καλύτερος. Αυτό είναι και το αγαπημένο μότο του Μπιέλσα, το χρησιμοποιεί πολύ και ο ίδιος. Τι ήθελε να πει με αυτό ο Μενότι; Ότι πρέπει να πηγαίνεις αργά και σταθερά, με υπομονή, για να φτάσεις με επιτυχία στον προορισμό σου. Να μην βιάζεσαι. Αυτό σίγουρα, ισχύει και για το ποδόσφαιρο της Ελλάδας, που δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που γίνονται βιαστικά βήματα, χωρίς όμως αποτέλεσμα».

«Είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ, σε μερικά παιχνίδια, στην Εθνική Αργεντινής, κάτω από τις οδηγίες του. Μου χάρισε δύο τεράστιες χαρές, καλώντας με στην Εθνική, αλλά και μία “πίκρα”, που με στεναχώρησε πολύ περισσότερο. Τότε βρισκόμουν στο καλύτερό μου επίπεδο, αλλά με άφησε εκτός από το Μουντιάλ του 1978. Παρ’ όλα αυτά, εν τέλει εμένα μου βγήκε σε καλό, αφού πήγα στην Κολομβία και από εκεί έπειτα στην Μπόκα Τζούνιορς. Έκανα μία από τις καλύτερες χρονιές μου, συνέχισα να βρίσκομαι στο κορυφαίο επίπεδο, πηγαίνοντας και στον Παναθηναϊκό μετά, όμως και πάλι δεν κλήθηκα, ούτε για το Μουντιάλ του 1982».